Als ouder heb je soms geen clou. Je hebt soms geen idee wat hoogbegaafdheid allemaal betekent voor je kinderen en hoe je kinderen alles ervaren. Wat gaat er allemaal om in dat koppie? Waarom is mijn kind de laatste tijd zo vaak boos?

Je kind laat thuis signalen zien in gedrag; er zijn veel emoties en hoogoplopende frustraties of ze zijn juist heel passief. Je hebt vragen over wat het beste is voor je kind en hoe jij je kind het beste kan begeleiden, maar je hebt als ouder simpelweg niet alle antwoorden paraat.  En soms voel jij je daardoor machteloos. Je vraagt je af wanneer je kan doorzetten; bij de leerkracht? Moet er extra begeleiding komen? Of moet je thuis duidelijkere grenzen stellen? En wanneer kan je zeggen dat het even goed is zoals het is, en er even niks (extra’s) hoeft?  Kortom, het opvoeden van een zeer autonoom (eigengereid) kind is soms een hele dobber.

 Ik had zelf ook geen clou; ik deed maar wat! Soms werkte dat prima en soms sloeg ik de plank mis. De ene keer greep ik in, in de hoop dat dit voldoende was en soms liet ik dingen op zijn beloop en wachtte ik het even af. Want ik wilde vooral niet die “vervelende” moeder zijn, die constant met allerlei vragen en zorgen bij school kwam. Ik had een enorme blinde vlek: ik wist niet wat het betekende voor mijn dochter om hoogbegaafd te zijn; dat ze zich anders voelde én zich heel erg verveelde in de klas.

Ikzelf heb ook geworsteld met me anders voelen en was niet altijd even blij op school. Op de een of andere manier kon ik dat accepteren (of van me afzetten?) en vooral ‘doorzetten’. Nu vraag ik me af; heb ik wel het achterste van mijn tong laten zien? Was ik me niet teveel aan het aanpassen? Ik was me daar toen niet bewust van, maar besef nu wel, dat ik dit meeneem in de relatie met mijn kind. Hierdoor heb ik ervaren dat wat je kan zien, wordt bepaald door waar je vandaan komt. Je zit als ouder soms vast in je eigen patronen of gedachten, waardoor het niet altijd lukt om echt zien wat er speelt en wat er nodig is.

En toen uiteindelijk thuis de bom barstte en mijn kind thuis kwam te zitten, schoot ik even tegen het plafond. Help, wat nu? Het was een zoektocht om door alles heen te blijven kijken, echt te luisteren en daardoor mijn kind beter te zien en te begrijpen.

Inmiddels had ik mijn opleiding bij GelukkigHB in Zwolle gedaan en had ik meer ervaring en kennis van alle aspecten van hoogbegaafd-zijn. Dat heeft mij enorm geholpen bij het kunnen accepteren van mijn kind en haar keuze.

Er werd me door mijn dochter een enorme spiegel voorgehouden; altijd jezelf aanpassen en doorzetten is niet haalbaar of de oplossing. Ik heb geleerd dat je van de gebaande paden af kan wijken. Deze stap vroeg oprechtheid, kwetsbaarheid, kracht en moed van mijn dochter, om tegen alle verwachtingen in te gaan en te zeggen; zo gaat het niet meer! Ze is vanuit een diep gevoel gegaan voor wat voor haar belangrijk is en dat kan ik alleen maar respecteren.

Had ik eerder signalen, dat het echt niet meer ging, moeten opvangen? Had ik vaker met school moeten praten of op een andere manier actie moeten ondernemen? Ja, misschien wel, maar ik had geen clou. Ik heb gehandeld naar mijn vermogen en ik heb gekeken en gezien wat er in mijn blikveld lag en ook hulp gevraagd waar ik het even niet wist.

Wat is dan de clou? Het hielp mij om bij mezelf te rade te gaan en te beseffen: elk mens is uniek en om dat echt te kunnen zien, diende ik om te beginnen mezelf te omarmen. Verblind worden door schuldgevoel over misgeslagen planken had me niet geholpen in het echt gaan luisteren en kijken naar wat er nodig is. Wat wel hielp? Kennis opdoen, blijven kijken, geduld hebben en waar nodig hulp inschakelen. Hierdoor heb ik vertrouwen gekregen. Dus blijf jij zonder clou of kijk je wat er werkelijk belangrijk is? Ook als dat er soms anders uitziet dan de omgeving verwacht en in gaat tegen de meningen en overtuigingen van de maatschappij? Ik koos voor het welzijn van mijn dochter en onze relatie en ik geniet van de moed en de kracht, die ze heeft laten zien. Wat doe jij?